Oude glorie Rudi Haleydt geeft de aftrap

Het Eendracht-webteam is erin geslaagd om opnieuw één van onze oude gloriën te strikken voor de aftrap. Drievoudig clubtopschutter Rudi Haleydt (66) zal komende zondag het traditieduel tegen Berchem Sport op gang
trappen. De gewezen pocketaanvaller speelde tussen 1968 en 1973 in het eerste elftal van ‘den Iendracht’ vooraleer hij zijn opwachting op het hoogste niveau maakte.

Jeugd

Rudy Haleydt, geboren en getogen te
Gijzegem, begon pas vrij laat met competitievoetbal bij het lokale Wilskracht. “Ik heb namelijk 3 jaar op internaat gezeten in Boechout, tussen Antwerpen en Lier. Het was zelfs een juvenaat, een school gelinkt aan een klooster.
Ze hebben van mij een pastoor willen maken maar dat is gelukkig niet gelukt!” De kleine 15-jarige Rudi viel meteen op met zijn dribbelkunsten en snelheid, en debuteerde al snel in het eerste elftal. “Ik was eigenlijk nog te jong
om mee te doen, maar in die tijd waren de mensen vrij creatief.” lacht Haleydt. “Het is lang geleden, maar ik denk dat ik in die periode speelde met het paspoort van een andere jeugdspeler.” De talentscouts van Eendracht Aalst
komen Haleydt op het spoor en hij wordt voor 170.000 frank naar de toenmalige derdeklasser getransfereerd.

Het grote debuut

Bij ‘den Iendracht’ mag hij eerst een jaar proefstomen met de scholieren, samen met
Maurice De Schrijver onder andere, maar het daaropvolgende seizoen 1968-69 maakt hij als 17-jarige reeds zijn opwachting in het eerste elftal. “Van die beginperiode herinner ik me naast ‘Mauriceken’ vooral Fons Lockefeer en
Roland Suys in positieve zin, en Toine Van Poelvoorde in minder positieve zin. Allez, ’t is te zeggen, Antoine was een schitterende kerel naast het veld, maar hij was op zijn retour en als je hem een pas gaf die te kort of te
ver, te hard of te zacht was naar zijn goesting, dan deed hij niets anders als reclameren.” Rudi Haleydt zal in zijn eerste seizoen 3 goals voor ‘den Iendracht” maken, maar de club is gekraakt door de zaak-Cercle: Eendracht
had het seizoen ervoor de titel in derde klasse verloren door een pietluttig detail op het wedstrijdblad. Het wordt één van de meest zoutloze seizoenen uit de geschiedenis, waarin Eendracht als zevende zal eindigen.

Prins Rudi

Het seizoen daarop (1969-70) moet vroegere vedette Poliet Van den Bosch als trainer het moreel opkrikken om opnieuw de stap naar Tweede Klasse te zetten. De nieuwe Pool Zapynski moet voor de goals zorgen
maar het is Rudi Haleydt die het mooie weer maakt: hij wordt clubtopschutter met 15 goals, waaronder 5 in één en dezelfde match tegen Kortrijk. De kranten blokletterden toen: “Prins Rudi!” Ongelukkige nederlagen zorgen er echter
voor dat Eendracht uit titelkoers geslagen wordt en dat seizoen vierde eindigt.

Nainggolan van zijn tijd

Na een opnieuw grauw seizoen 1970-71, waarin Eendracht negende eindigt, zijn de verwachtingen door het
drukke transferbeleid andermaal hooggespannen. Maar de ploeg krijgt dat seizoen met een grote dosis pech af te rekenen. Onder meer Maurice De Schrijver en Etienne Collijns vallen langdurig uit. Rudi Haleydt sukkelt met een
weerbarstige conditie, volgens sommige kwatongen ten gevolge van het roken. “Ach, ik zal de Nainggolan van mijn tijd geweest zijn, zeker?” grinnikt Haleydt. “Ten eerste waren de gezondheidsrisico’s van roken toen niet of
alleszins veel minder gekend. Ook rookte ik helemaal niet veel, een tiental sigaretten per dag. Tenslotte, als je als sportman verschillende keren per week tijdens zware trainingen je longen opentrekt en enkele liters vocht
verliest, dan wordt dat allemaal afgevoerd. Later, als trainer, rookte ik overigens 3 pakjes per dag. Maar gelukkig ben ik er nu van af!”

Bosman

Desalniettemin maakt Haleydt 12 goals en wordt opnieuw
clubtopschutter. De aanvaller met de typische Christuskop raakt op het einde van dat seizoen in een conflict met het bestuur. Hij wordt getest door KV Mechelen maar de club laat hem niet gaan. “Dat ging zo in die tijd, hé. Je
was als speler gewoonweg eigendom van je club. Ik ben eigenlijk 25 jaar te vroeg geboren. Ofwel is Jean-Marc Bosman 25 jaar te laat geboren. Tragisch toch wat er met die jongen gebeurd is. Op een gegeven moment moest die jongen
overleven met een uitkering van het OCMW! Dankzij Bosman verdienen de voetbalprofs nu per jaar 500 keer meer dan wij vroeger op onze ganse carrière. Indien al die volgevreten vedetten 0,01 % van hun loon aan Bosman zouden geven,
dan was die nu multimiljonair.”

Eerste Klasse-droom

Promoveren met Eendracht Aalst lukt maar niet want zowel in 1971-72 als in 1972-73 eindigt het op een bescheiden plaats in de middenmoot. Haleydt ligt om
tactische redenen regelmatig overhoop met trainer De Smet, maar hij weet zich toch met maar liefst 17 goals opnieuw in de belangstelling te spelen van enkele eersteklassers. “Ik was op dat moment uitgegroeid tot een
razendsnelle, dribbelvaardige aanvaller.” aldus Haleydt, “Ik was perfect tweevoetig en ondanks mijn kleine gestalte was ik erg sterk met het hoofd. Ik wou absoluut naar Eerste Klasse.” Uiteindelijk bezwijkt het bestuur en laat
hem voor 4.000.000 frank vertrekken naar SV Waregem, een gigantisch kapitaal tegenover de bagatel van 170.000 frank die 6 jaar eerder aan Gijzegem werd betaald.

Profvoetbal

Door zijn overgang naar Essevee
wordt Haleydt profvoetballer. “Toen ik bij Aalst speelde, werkte ik eerst als opsteller-klerk bij het magazine ‘Het Spoor / Le Rail’ van de NMBS, later op de financiële dienst in de Fonsnylaan. Bij Waregem werd ik voltijds prof
alhoewel ik nog een viertal uurtjes per dag werkte in het bedrijf van de voorzitter, Bekaert Textiel. Maar veel moest ik daar eigenlijk niet doen. Dat was meer om de tijd te doden tussen de ochtend- en de avondtraining door.”
lacht Rudi. “Ik kon moeilijk tussen die 2 trainingen door nog eens terug naar Aalst rijden, hé! In de voormiddag trainden 6 à 7 full profs, waaronder ikzelf, ’s avonds kwamen dan de jongens erbij die semi-prof of niet-amateur
waren.” Gevraagd naar de beste speler waar hij ooit mee samenspeelde, moet Rudi niet lang aarzelen. “Zonder de minste twijfel de Braziliaan Giba bij Essevee. Wat die met een bal kon was onwaarschijnlijk, een echte
balgoochelaar. Ik vormde samen met hem en met targetspits Koudijzer een aanvalstrio dat in die tijd echt wel gevreesd werd.”

Gepasseerd voor bekerfinale

In zijn eerste jaar Waregem beleeft Haleydt al meteen één
van de hoogtepunten van zijn carrière. Alhoewel… “We speelden een ijzersterke bekercampagne waarin ik vaak scoorde. Ook in de halve finale tegen Beringen vond ik de weg naar de netten. In de week voor de finale tegen Tongeren in
het Heizelstadion werd ik bij trainer Hans Croon geroepen. Ik had zogezegd al veel voor het team gedaan, blablabla, en nu mocht ik eens uitrusten. Nico Veeken, een Nederlandse spits, die terugkwam uit kwetsuur, mocht dus in mijn
plaats starten. Ik ben zelfs niet mogen invallen! Ik heb dus een medaille van winnaar van de Beker van België maar ze heeft nu nog steeds een wrange nasmaak.”

Europees voetbal

Het jaar daarop speelt Haleydt dus
met Waregem Europees. “We werden in de Beker der Bekerwinnaars uitgeloot tegen Austria Wien, dat toen een Europese grootmacht was. We wonnen thuis met 2-1 maar werden in de terugmatch bestolen met 2 spookpenalty’s. Ik blijf
ervan overtuigd dat die ref ons toen geflikt heeft. Die mannen werden door de toenmalige topclubs goed in de watten gelegd, als je begrijpt wat ik bedoel.”

International in IJsland

De vaardige spits speelt zich
ook in de kijker bij bondscoach Guy Thys. “Ik maakte in die periode 68 goals in competitiematchen, meer dan 100 goals in officiële wedstrijden. En nu houden ze statistieken bij van de assists, toen niet, maar hadden ze het wel
gedaan dan was ik gegarandeerd assistenkoning geworden.” Haleydt wordt eerst enkele keren opgeroepen voor de nationale beloften, daarna enkele keren voor de selectie van de – toen nog – Witte Duivels, maar zonder te spelen. En
op 5 september 1976 is het zover: tijdens de WK-kwalificatiematch IJsland-België valt hij op het uur in voor Willy Wellens. “We wonnen die match met 0-1. Ja, ik heb dus inderdaad een half uur met de nationale ploeg gespeeld. Een
hoogtepunt in mijn carrière? Och, ik bekijk dat niet zo. Ik beschouw mijn ganse profcarrière als één langgerekt hoogtepunt.” En Haleydt besluit met een kwinkslag. “Het feestje na die overwinning in IJsland was ook een
hoogtepunt. We hebben toen in de discotheken van Reykjavik een nachtje doorgedaan, en onze volledige winstpremie erdoor gedraaid!”

Rode Duivel af en naar Cercle

Aan de selecties bij de nationale ploeg komt
overigens al snel een eind. “Ik was niet op mijn mondje gevallen en moet toen blijkbaar iets verkeerds gezegd hebben tegen mijn ex-coach Rik Matthys. Wat ik niet wist, is dat die en Guy Thys twee handen op één buik waren. De
volgende match in november was ik zelfs niet bij de selectie van 22, ook al stond ik toen met 5 doelpunten bovenaan de topschuttersstand en was ik in topvorm. Het jaar nadien kwamen met Ceulemans en Vandenbergh twee talentvolle
jongeren bij de nationale kern, en waren mijn kansen verkeken.” In 1981 wordt er een ruil bedisseld tussen Waregem en Cercle. Waregem wil Hervé Delesie van Cercle, en is in ruil bereid om Rudy Haleydt in de andere richting te
laten vertrekken. “Eén van de mindere beslissingen in mijn leven. Bij Cercle bestond niet de unieke groepsgeest van in Waregem. En ook met coach Han Grijzenhout kon ik niet zo goed opschieten.”

Terug naar Aalst

Het worden 2 grijze jaren voor Haleydt in Brugge. “Na 2 jaar had ik geen goesting meer om elke dag 80 km heen en weer te rijden. Ik werd gecontacteerd door Eendracht-voorzitter Frans Daeleman. De club was heel ambitieus en
wou zo snel mogelijk naar Eerste Klasse. Er werd onderhandeld in het supporterslokaal van Eendracht Aalst op het Stationsplein (het interview werd toevallig afgenomen in The Dutch Inn, waar vroeger het EA-lokaal was, nvdr). Er
werd tot 3 uur ’s ochtends onderhandeld, ondertussen werd er heen en weer gebeld met Cercle. Daeleman wou het onderste uit de kan. De dag nadien was de laatste dag van de transferperiode en ik heb toen met het mes op de keel
getekend. Cercle liet me gaan voor een habbekrats van 90.000 frank. Ik heb het Daeleman nooit kunnen vergeven hoe hij me toen behandeld heeft.”

Zware blessure

Haleydt tekent voor één jaar met optie op een
bijkomend seizoen. Het seizoen 1983-84 wordt overigens geen groot succes. “We hadden nochtans een heel sterke ploeg met figuren zoals Johan Dierickx, De Bolle, Peeters, Limpens, Van Roy,… Maar we zijn dat seizoen geteisterd
geweest door een vloedgolf aan blessures.”  De allereerste match van het seizoen, tegen Berchem Sport, slaat ook het noodlot toe voor Haleydt. “Een zware kniekwetsuur, mediale banden af, en mijn been stond 30 graden uit de
hoek. De volgende week – onverantwoord! – nog proberen starten tegen Harelbeke, maar je ziet van hier dat dat niet ging! Dus naar Pellenberg voor een operatie, dan revalideren, dan een terugval met een ontsteking. Uiteindelijk
heb ik op het einde van het seizoen nog een paar keer kunnen invallen, maar ik besefte dat topvoetbal voor mij voorbij was.”

Trainerschap

De optie in het contract wordt niet gelicht, en Haleydt trekt de deur bij
Eendracht Aalst achter zich dicht. Hij gaat aan de slag bij provincialer SCW Hofstade. Daar speelt hij als speler-trainer 2 keer na elkaar kampioen. Daarna volgen passages bij SV Willebroek, fusieclub Willebroek-Meerhof, AEC
Mons, Doornik, Denderhoutem, Zele, Lebbeke, KSV Geraardsbergen en zelfs de damesploeg van Eendracht Aalst, waarmee hij de bekerfinale bereikt (maar daarin zwaar met 8-1 verliest van het veel sterkere Rapide Wezemaal).

Niet binnen

Haleydt kijkt met veel relativeringsvermogen terug op zijn carrière. “Ik was 10 jaar profvoetballer. Ik heb daarmee mijn huis verdiend en ik heb er ook wat spaargeld aan overgehouden, maar zoals ik al
zei, waren we destijds geen grootverdieners. Achteraf heb ik wel vernomen dat Bayern München even geïnteresseerd geweest is in mij. Het is er echter nooit van gekomen. Ik heb nooit met een manager gewerkt, en had dat misschien
beter gedaan. Die had de Duitse interesse misschien kunnen gebruiken als hefboom om mijn contract te verbeteren.” Haleydt was dus na zijn voetbalcarrière niet ‘binnen’: “Ik ben dan vertegenwoordiger geworden van Marc
Zeepcentrale, Masta, Jamar en nu Propa Industrial, een bedrijf voor schoonmaak- en huishoudproducten in Tongeren. Ik ben officieel met pensioen maar klus nog wat bij als zelfstandige in bijberoep. Ik bedien nog steeds mijn oude
klanten: scholen, horecazaken, vrije beroepen,… Ik doe wel geen prospectie meer, zodat dit uiteindelijk zal uitdoven.”

Terug in het Pierre Cornelisstadion

Rudi Haleydt staat dus morgen opnieuw, na 33 jaar(!), aan
de middenstip van het Pierre Cornelisstadion. “Nochtans heb ik lang getwijfeld om dit te doen,” geeft Rudi eerlijk toe. “Eendracht Aalst is – of beter gezegd was – niet direct een voorbeeld van hoe je met ex-spelers of oude
gloriën moet omgaan. De club heb ik zelf de voorbije jaren ook niet meer gevolgd. Maar ik besef maar al te goed dat de huidige bestuursploeg niet verantwoordelijk kan gesteld worden voor fouten uit het verleden.” Hij geeft zelfs
nog een tip. “Met alle ex-spelers die ergens aan de slag zijn als trainer, zou je een netwerk kunnen uitbouwen om jonge talenten naar Aalst te sluizen. Dit hadden ze al veel eerder moeten doen.”

Het webteam van Eendracht
Aalst wenst Rudi uitdrukkelijk te bedanken voor het interview, de prestaties die hij destijds leverde én de vele doelpunten in het Eendracht-shirt. Iendracht veroit!

fdh