Pie Van Der Meirsch blaast 80 kaarsjes uit!

De legendarische Eendracht-doelman Pierre “Pie” Van Der Meirsch is vandaag 80 geworden. De Aalstenaar was ons sluitstuk tussen 1951 tot 1962 en wordt beschouwd als één van de beste doelmannen uit onze lange clubgeschiedenis. Een wedstrijd bijwonen zit er niet meer in maar “Zamora” opende graag de deur van zijn appartement voor een babbel over zijn Eendracht tijd.

Straatvoetbal

We schrijven 1947. Tijdens één van de beruchte wedstrijden “tussen twee straten”, in de buurt van het Eendracht-veld, maakt de 12-jarige doelman van de Drie Sleutelstraat, Pie Van Der Meirsch, indruk. De spelers van de Bredestraat en Eendrachts jeugdafgevaardigde Edmond Verstraeten spreken hem aan om bij den Iendracht te komen. Op 15 augustus tekent Pie zijn aansluitingskaart.

Enkel trainen

Pas als er twee jaar later verschillende knapenploegen worden opgericht komt Pie eindelijk aan spelen toe. Zijn geduld wordt beloond. Met de C-knapen maakt de doelman zijn debuut tegen Volharden Aalst. Vanaf dat ogenblik gaat het snel. Met de provinciale knapen speelt hij meteen kampioen. Een jaar later wordt dat nog eens overgedaan met de provinciale scholieren.

Zamora

Ondertussen mag de 15-jarige Van Der Meirsch met de Belgische FIFA-juniors naar een befaamd jeugdtornooi in Barcelona. De Belgen spelen de finale tegen gastland Spanje. De duizenden plaatstelijke supporters rekenen op een afgetekend succes. In een broeiend hete, van de spanning zinderende corrida, blijven doelpunten echter uit. De Belgische doelman, Pierre Van Der Meirsch, pakt werkelijk alles tot wanhoop van de Spanjaarden. De naam “Zamora” valt op de tribunes. (nvdr. Ricardo Zamora was de werelddoelman van de jaren twintig en dertig en de beste Spaanse doelman ooit) De wedstrijd eindigt op 0-0 en Pie krijgt een staande ovatie. “Zo heb ik nooit nog een wedstrijd gespeeld in mijn leven. Maar we moesten de beker laten aan Spanje die een betere uitslag behaalden in de halve finales..” Zijn bijnaam Zamora was geboren.

Maiden match

Tijdens het seizoen 1950-51 en na zijn zestiende verjaardag wordt Pie al overgeheveld van de scholieren naar het eerste elftal. In het competitieslot wordt hij in moeilijke omstandigheden voor de leeuwen gegooid tegen leider US Doornik. De jonge doelman is zenuwachtig voor zijn debuut maar ijzig kalm zodra hij het veld betreedt, de regen valt met bakken uit de lucht. Het werd 0-3 en het jonge Eendracht Aalst degradeert even later naar bevordering, de toenmalige derde klasse. Vanaf dan verdedigt Van Der Meirsch het Eendracht-doel als opvolger van Pros Van der Veecken. Slechts af en toe vervangen door zijn beste vriend, Pie Van Geyt.

Souvenirs

Wanneer Van Der Meirsch aan zijn legerdienst begint bij de luchtmacht in Etterbeek in 1954 maakt hij meteen zijn opwachting in de militaire ploeg. Door de internationale wedstrijden ziet Pie een stuk van de wereld samen met Gaston Van Der Elst. Van London en Parijs tot Caïro. Vol ontzag kijkt hij naar de eeuwenoude piramides en de weelderige villa’s, slentert hij geïnteresseerd door exotische musea. Bergen souvenirs brengt hij mee naar huis. “In 1956 kregen Gaston en ik een uitnodiging voor een interland in Congo. Maar ik gaf prioriteit aan het café dat ik ging openen in de Molenstraat met mijn vrouw Jeanine. Meteen het einde van mijn internationale carrière.”

Cafébaas

Pie was voorbestemd om cafébaas te worden. “Ik werd geboren boven het toenmalige café De Mich, op de hoek van de Dendermondsesteenweg en het Van Geemstraatje. Na mijn eerste zaak in de Molenstraat runde ik nog verschillende Aalsterse cafés. In de Gentsestraat naast De Bisschop maar vooral café De Zeshoek (nu een computerwinkel) en café ‘t Hoeksken (Pieter Coeckestraat) zullen nog een belletje rinkelen bij menig Aalstenaar.”

De zaak-Beveren

Voor promotie naar tweede klasse moet Eendracht Aalst begin de jaren vijftig achtereenvolgens Izegem, R. Doornik en Cercle Brugge laten voorgaan. De kolos onder de lat bij de Ajuinen pakt punten. Maar een dom incident in het seizoen 1954-55 zou Pie een tijd uit de actualiteit halen. “Ik had mijn schoonvader meegebracht naar de wedstrijd tegen Beveren. Toen er voor zijn tribunekaart discussie ontstond met enkele bestuurslui, ben ik kwaad weggelopen en heb ik nog geroepen ‘dat ze het zich nog zouden beklagen’. Eenmaal op het veld was ik dat al vergeten maar ik had een offday die op geen slechter moment kon vallen.” Na enkele ongelukkige tussenkomsten staat Beveren met de rust 0-3 voor. Na het incident voor de wedstrijd was het bestuur ervan overtuigd dat er kwaad opzet in het spel was. Pie verloor zijn plaats aan Etienne Nelis.

Clubliefde

Maar de wolken klaren op. Pie stapt in 1955 in het huwelijksbootje met zijn Jeanine en eist zijn plaats onder de lat terug op het volgende seizoen. Bij sommige bestuursleden en een deel van de supporters bleef het vertrouwen echter zoek. Of hoe een futiliteit op een offday als een vlek op zijn carrière bleef kleven. Nochtans bewijst Van Der Meirsch in het tussenseizoen zijn onvervalste clubliefde door aanbiedingen van eersteklassers Union, Daring Brussel en Beerschot naast zich neer te leggen en in derde klasse te blijven. “Kunnen voetballen in mijn stad, meer moest ik niet hebben. Ik kon met de fiets naar de club. Bij die eersteklassers zou ik de trein en de tram moeten nemen, we hadden toen geen auto. Dat zag ik niet zitten.” Zijn droom op dat moment is met Eendracht Aalst in eerste klasse te kunnen spelen. 

De reus tussen de doelpalen

In 1957 lukt het dan toch, Eendracht Aalst is de kampioen van derde klasse. Pie Van Der Meirsch is met zijn imponerend silhouet bij de meeste Belgische voetballiefhebbers al bekend. Hij steekt 1m86 boven de begane grond uit en op het veld werpt hij als een lichtgewicht zijn 95kg op het arme balletje. (nvdr. enkele jaren later in eerste klasse weegt hij zelfs 106kg) Hij raapt en stopt ballen met één hand. Zijn figuur heeft hij van geen vreemden, zijn vader – een fervent Eendracht supporter – was nog imposanter. In 1958 komt zoon Marc op de wereld.

Hard labeur

Twee jaar later promoveren de Ajuinen, onder leiding van Henri Geertsen en spelend voor gemiddeld 6.000 toeschouwers, naar eerste klasse. Toen was er ook een conditietrainer, Michel Verschueren. De huidige eremanager van Anderlecht was toen leraar aan het VTI in Aalst. “Door de trainingen van Verschueren waren er nooit spierscheuren in onze ploeg. Ik heb hem daar altijd voor bewonderd, ook al heeft hij ons enorm doen afzien. Wekelijks moesten we de tribunes op- en aflopen met zandzakken op de rug. Het had wel zijn nut. Ik mocht dan nog eens specifieke keepersoefeningen doen in de zandbak. Bij regenweer was het dubbel zo zwaar. En dan waren er nog de medecinballen.”

Eigen kledij

Pie speelde al zijn wedstrijden met eigen kledij. “Dat waren mijn zwarte pulls waar het Eendracht logo werd opgezet. De spelers moesten hun uitrusting ook zelf wassen. Vanaf we in eerste klasse speelden werd dat door de club gedaan. Ik bleef mijn kledij mee naar huis nemen.” Pie speelde ook altijd met een muts, hij draagt er nu nog steeds één.

De vloek van Blavier

Bij haar terugkeer op het hoogste niveau eindigt Eendracht Aalst knap negende. De eerste thuiswedstrijd tegen Antwerp wordt voor niet minder dan 13.000 toeschouwers gespeeld. “Tegen Daring Brussel waren het er nog meer, toen werden stoeltjes bijgezet aan de zijlijn.” Het tweede seizoen 1961-62 loopt het echter helemaal mis. Eendracht staat in november achtste wanneer landskampioen Standard op bezoek komt. “We waren overtuigd om te winnen. Maar de Waalse scheidsrecher Arthur Blavier floot alles in ons nadeel. Het was bekend dat hij de Vlaamse ploegen niet kon verdragen. Zware fouten van de Standard-spelers werden door de vingers gezien. Voor protest werd Jan Van Poelvoorde van het veld gestuurd. Na de rust trapte Antoine Van Poelvoorde een bal hard op de knie van een Luikse speler die zich voor dood liet vallen. Exit Antoine, het stond toen 0-1. Op het uur stapt de anders zo minzame Albert Mayama op Blavier af: ‘Comment c’est possible?’. Exit Mayama. Na nog enkele blessures moest Blavier de wedstrijd noodgedwongen stopzetten vlak voor affluiten. We stonden nog met vijf op het veld. Onze opgehitste supporters bestormden het veld. Blavier en de Luikse spelers moesten onder politiebegeleiding naar binnen.” Het is één van de bekendste foto’s uit onze clubgeschiedenis. Pie Van Der Meirsch die met onbegrijpelijke blik het veld verlaat met Blavier in de achtergrond. Nooit was er zo een agressie aan de poorten van het Pierre Cornelisstadion, Blavier wordt via een achterpoortje weggeleid.

Strenge straffen

Het verslag van Blavier is vernietigend. Op de voetbalbond worden zware schorsingen uitgesproken en een wedstrijd achter gesloten deuren. “Als kapitein moest ik ook verschijnen. Ik kreeg een vermaning omdat ik in een duel met international Semmeling er fors invloog. Men vroeg mij: ‘Wat als je Semmeling had geraakt?’ Ik antwoordde eerlijk: ‘Dan moest hij niet meer voetballen.’ Door de vele schorsingen moet Eendracht jeugdspelers inzetten en zakt het weg in de klassering met de degradatie tot gevolg.

Fin de carrière

Pie Van der Meirsch is nog geen 30 als hij een stap terugzet. “Na het dramatische seizoen 1961-62 kwam er een leegloop. Door de zware boetes kon Eendracht de spelers niet meer houden. Ik trok nog een jaar naar Volharden Aalst. Na een inactiviteit van vier jaar deed ik in 1967 de handschoenen nog eens aan om het nieuw opgerichte SK Aalst aan de titel te helpen in tweede provinciale.” In het Pierre Cornelisstadion werd hij niet meer gezien. “Toch wel. Rond mijn vijftigste speelde ik nog mee in twee veteranenwedstrijden tegen Anderlecht en Club Brugge. We verhuisden ook naar Brussel en de familie werd supporter van RWDM. Maar ik ben den Iendracht wel blijven volgen. Vandaag (zondag) hebben we Dessel Sport nog laten gelijkmaken zag ik op Teletekst. Bij het honderdjarig bestaan in 2019 hoop ik er nog bij te zijn.”

Eendracht legendes

Onze gewezen doelman heeft een belangrijk deel uit onze clubgeschiedenis meegemaakt en speelde dan ook samen met verschillende Eendracht legendes. “De Nederlandse Aalstenaar Karel Voogt, elfvoudig clubtopschutter, en Dolf De Buck, meer dan 600 wedstrijden, waren ongetwijfeld de grootste. Ik heb ook de generatiewissel meegemaakt toen de jonge Gaston Van Der Elst zijn opwachting maakte. Uit mijn eerste jaar blijven enkel Adolf Flips en ik nog over.”

Gezondheid

Hoe gaat het anno 2014 met onze legendarische doelman? “Beide knieën zijn kapot waardoor ik moeilijk te been ben. Maar ik rijd nog dagelijks met de fiets om boodschappen te doen, dat lukt beter. Sinds 2009 draag ik ook een pacemaker.” Maar zijn geheugen laat Pie allerminst in de steek zo mochten we ervaren. Hij weet uit wedstrijden van begin zijn carrière zelfs nog namen van tegenstanders. Zijn vrouw Jeanine overleed op oudejaarsdag 1995. Voor zijn tachtigste verjaardag had hij niets speciaals gepland vandaag maar de fles huischampagne van Eendracht Aalst liet hij zich welgevallen. “Weeral zat!” Bij het buitenstappen riep Pie ons nog toe: “En dat ze nog veel mogen winnen!”.

Eendracht Aalst wenst Pierre “Pie” Van Der Meirsch te bedanken voor zijn jarenlange engagement voor de club en wenst hem nog veel geluk toe in zijn verdere leven.

Interview: Kenneth Demaret
Archief: Yves Janssens