Beerens: "Eindrondefinale tegen OHL onvergetelijk!"

Oud-speler Serge Beerens (46) zal vandaag de aftrap geven van de topper tegen Lierse Kempenzonen. De gewezen aanvaller stond tussen 2002 en 2005 aan het kanon bij den Iendracht in Tweede en Derde
Klasse. 

Beginjaren

Beerens is eigenlijk een geboren en getogen Aalstenaar, maar zijn vader speelde bij Osta Meerbeke en was er ook jeugdtrainer. “Het was gemakkelijker voor mij om met mijn
pa mee naar Meerbeke te rijden. Ik doorliep er alle jeugdreeksen en kwam er al snel in de eerste ploeg terecht. Na enkele jaren werd ik er weggeplukt door Sint-Livinus-Houtem. Die club bestaat nu niet meer maar toen was dit een
zeer ambitieuze eersteprovincialer. Het is daar dat ik me in de kijker speelde van ploegen in de nationale reeksen. Er volgden 1 jaar bij VV Zulte en 2 jaar bij E. Hekelgem in Vierde en Derde Klasse.

Mirakel in
Astridpark

En nog zat Serge niet aan zijn plafond. “Ik moet tegen kampioen SV Ingelmunster, waar Jan Ceulemans trainer was, een goede indruk nagelaten hebben want hij haalde me persoonlijk naar de West-Vlaamse ploeg.
Op dat moment was die aan een spectaculaire opmars bezig in de nationale reeksen. Jammer genoeg heb ik niet meer onder de ‘Caje’ kunnen trainen want in het tussenseizoen verkaste hij naar topklasser KVC Westerlo. Het
is met het kleine Ingelmunster dat ik die onvergetelijke bekermatch speelde op het grote Anderlecht. Na 90 minuten stond het in het Astridpark zowaar 1-1, alhoewel het eigenlijk evengoed 3-0 was geweest. We haalden het in
de verlengingen met 1-4! Racing Genk kreeg eerder deze week applaus van de Besiktas-supporters. Wel, wij hebben toen hetzelfde meegemaakt, al was het applaus dat wij toen kregen van de paars-witte aanhang eerder cynisch te
noemen!”

Vermeersch

Beerens is gegeerd wild op de transfermarkt en wordt in 2000 ingelijfd door FC Strombeek, op dat moment net overgenomen door de flamboyante voorzitter en ex-RWDM-coryfee Johan Vermeersch.
“Tja, die Vermeersch was ne speciale, om het zachtjes uit te drukken. We zijn toen van Strombeek verhuisd naar het leegstaande Edmond Machtensstadion. In mijn tweede seizoen kregen we plots zonder enig overleg te horen dat de
club volledig wou professionaliseren, en dat er overdag ging getraind worden. Ikzelf, en nogal een aantal anderen, wou dat helemaal niet. Samen met o.a. Ivan De Corte ben ik dan kort voor de winterstop via Vincent Mannaert in
contact gekomen met het bestuur van Eendracht Aalst, en de deal was vlug beklonken. Het was een risico want de club was net failliet gegaan en gezakt naar Derde Klasse, maar het was één van de beste beslissingen van mijn
leven!”

Turbulente periode

De kleine aanvaller integreert zich vlot in het elftal, en na een periode van zwarte miserie beleeft wit-zwart nog eens een succesje: het dwingt meteen de eindronde af. “Ik was maar
rond de winterstop in de ploeg gekomen en we speelden toen helemaal niet goed. Er zijn toen in een turbulente periode ook al enkele trainerswissels geweest: Leo Van Der Elst is toen buitengevlogen – de Leo was trouwens een
belevenis als trainer! – en eerst Geert Van Roy en later Alain Merckx hebben toen overgenomen. De motor is toen net op tijd aangesprongen, misschien ook dankzij mij?”, lacht Beerens (die nog 7 doelpunten wist te maken,
nvdr.)

Delirium in eindronde

In die eindronde worden Walhain en Wevelgem opzij gezet en speelt Eendracht op het veld van RC Mechelen de finale tegen OH Leuven. “Voor mij is dit – samen met de match van
Ingelmunster op Anderlecht – de mooiste match uit mijn leven. In dat stadion zat 6.000 man, waarvan 70% uit Aalst. De match eindigde op een gelijkspel en er kwamen penalty’s aan te pas. Joeri Pardo heeft toen een hoofdrol
gespeeld. Hij had op het einde van het seizoen er één gemist en wou niet trappen. Maar na 7 penalty’s is de stand nog steeds gelijk. Tot mijn grote verbazing zag ik toen Joeri rechtstaan om die achtste penalty te geven. Hij
legde hem binnen, Ivan De Corte stopte de penalty van OHL, en toen… tja, een ongezien volksfeest, hé!!!”

Onrust in bestuurskamer

Eendracht dus naar Tweede Klasse, en daarin draait het een eerste zorgeloos
seizoen. Serge Beerens wordt met 11 doelpunten vice-clubtopschutter na Demba. “Maar zoals je weet: in Oilsjt is het altijd wit of zwet. Het daaropvolgende seizoen 2004-2005 draaide het wat minder  en ik denk dat het bestuur
toen veel te rap gepanikeerd heeft. Er heerste onrust in de bestuurskamer en dat had zijn weerslag op de spelers. En toen Peter Garré een resem Brazilianen binnenhaalde was het hek helemaal van de dam. Ikzelf voelde geen
vertrouwen meer en heb toen aan de winterstop mijn conclusies getrokken. Ik ben voor een half jaar naar Lebeke-Aalst getrokken.”

Carnavalskostuum

Er klinkt nog steeds wat spijt door in de stem van Beerens
wanneer hij over deze periode spreekt. “Natuurlijk vind ik het spijtig. Die 2 eerste seizoenen waren prachtig. Er zat altijd een massa volk in het stadion, in de spionkop zaten vrienden en kennissen van mij. En er viel altijd
wel iets te beleven. Zo herinner ik mij een bekermatch in de verre Ardennen. Eén van onze supporters had een rookbom of een vuurpijl meegenomen, en zijn broek stond in brand! Of die keer dat we naar Willy Delclef moesten om onze
maten te laten nemen. We dachten dat we een mooi nieuw kostuum gingen krijgen, maar het was voor ons carnavalskostuum. In onze ploeg zaten er een paar ernstige mannen zoals Kristof Sas, die hebben toen nogal met hun ogen
gedraaid!”

In de voetsporen

Beerens speelt nog enkele jaren op niveau: Olsa Brakel, VK Ninove, Avenir Lembeek en treedt uiteindelijk in de voetsporen van zijn vader. Hij eindigt zijn carrière op 40-jarige
leeftijd bij Osta Meerbeke en wordt er trainer. Hij blikt nog even terug op zijn carrière. “Over de hoogtepunten heb ik je verteld. Het dieptepunt was de degradatie bij Zultse VV met coach Dury met een ploeg waarmee we eigenlijk
nooit mochten degraderen.” Beerens had misschien zijn gestalte niet mee om het te maken op het hoogste niveau: “Ik was inderdaad klein maar pijlsnel. Ik fungeerde het best rond een grote spits zoals Demba of Munyaneza. Je kunt
me misschien wat vergelijken met Klaas De Rock.”

Ook de opvolging is al verzekerd bij de U15 van Eendracht Aalst zelfs, al is zijn zoon geen aanvaller. “Nee, hij is zowaar keeper. Ikzelf ben niet al te groot, mijn vrouw
is nog een kop kleiner, dus begrijp ik niet waar hij zijn genetisch materiaal vandaan heeft want hij is nu al een kop groter dan ik.” gekscheert Serge.

Terug in het Pierre Cornelisstadion

Vandaag staat Serge
opnieuw aan de middenstip van het Pierre Cornelisstadion. En ook donderdag 1 november zal hij er terug zijn, want hij trekt zijn voetbalschoenen nog eens aan voor de benefietmatch ten voordele van de vzw STISA.

SC
Eendracht Aalst wil Serge Beerens uitdrukkelijk bedanken voor de prestaties die hij heeft geleverd in het Eendracht-shirt. Nog veel geluk en succes, Serge! En Iendracht veroit!

fdh