Een babbel met ex-doelman Andy Vandenabeele

De laatste oud-speler die we dit jaar aan het woord lieten is onze gewezen doelman Andy Vandenabeele (43). De sympathieke Hammenaar, die in 2007 mee de titel bewerkstelligde in Vierde Klasse, kon met de aftrap tegen
KSK Heist voor zichzelf het abrupt einde van zijn carrière voorgoed afsluiten.

Zware klap

Andy steekt meteen van wal. “Het was de eerste keer sinds mijn vertrek dat ik terugkeerde naar het Pierre Cornelisstadion.
Dat heeft niets met deze prachtige club te maken maar alles met de pijnlijke herinnering uit die wedstrijd van 28 januari 2007 die het einde van mijn carrière inluidde. In de achttiende minuut wist Opstal-verdediger Sven Munaron
zich een weg te banen doorheen onze linkerflank en kwam hij oog in oog met mij. Ik was eerst op de bal maar Sven was vol doorgegaan.”

Onze doelman moest afgevoerd worden met een beenbreuk en herinnert zich het moment aan
de Europatribune nog alsof het gisteren was. “De supporters scandeerden mijn naam toen ik op de draagberrie lag. Het liedje ‘Chasing cars’ van Snow Patrol spookte door mijn hoofd. If I lay here… In het ziekenhuis kwam Leo Van
Der Elst mij voor TV Oost bezoeken samen met Sven Munaron. Ik nam hem niets kwalijk. Als een kleinere ploeg in een sfeervol Pierre Cornelisstadion mag komen spelen en je als verdediger na een lange rush in een
scoringspositie komt, dan begrijp ik dat je voluit voor dat doelpunt gaat.”

Gevolgen

Op dat moment konden een sterk keepende Vandenabeele en Eendracht Aalst de titel en de terugkeer naar Derde Klasse al ruiken.
“Ik was 31 jaar en besefte dat mijn carrière, met een lange revalidatie in het vooruitzicht, voorbij was. Mijn contract werd jammer genoeg ook niet verlengd maar dat was eigenlijk volkomen normaal. Achteraf is ook gebleken dat
ik nooit meer mijn oude niveau gehaald hebt. De steun van de supporters deed wel deugd. Peter Van Wambeke haalde mij nog naar Temse maar een jaar later zette ik er een punt achter.”

Andere kant van het leven

Andy
keerde het voetbal de rug toe. “Die blessure heeft mij mentaal een ‘krak’ gegeven. Ik ben in een zwart gat gevallen omdat voetbal mijn leven was. Voor die wedstrijden zoals met Eendracht Aalst droomde ik al van
kleinsaf. Nadat ik mijn schoenen aan de haak hing heb ik het contact met de voetbalwereld jarenlang gemeden. Maar uit dat negatief punt kwam ook iets positiefs. Er waren in het leven nog andere mooie dingen dan voetbal. Ik
leerde mijn prachtige vrouw kennen en kreeg ook 2 kindjes. Ik was blij dat de club de laatste weken contact met mij opnam om een aftrap te geven. Met terug te keren naar het Pierre Cornelisstadion en het veld te betreden tussen
de supporters kon ik een persoonlijk hoofdstuk op een positieve manier afsluiten. En ik ben vast van plan om na nieuwjaar nog wedstrijden bij te wonen.”

Carrièrebegin

Even terugspoelen naar het begin. De
Hammenaar doorliep alle jeugdreeksen van de Wuitens en maakte er midden jaren negentig zijn debuut in het eerste elftal. “We pakten in 1997 de titel in Derde Klasse. Het was echter een kortstondig verblijf in Tweede. Ik pendelde
nadien tussen Derde Klasse en Eerste Provinciale bij SK Lebbeke, Standaard Wetteren en Bornem waar ik aanvoerder werd. Uit de wedstrijd tegen Eendracht Aalst in 2006 herinner ik mij nog de jonge Dries Mertens die werkelijk
onhoudbaar was en ook wist te scoren tegen mij. Iedereen zag toen al dat hij veel in zijn mars had maar dat hij zo’n carrière zou maken had niemand gedacht.”

Een appel en een ei

Eind dat seizoen kwam Eendracht
aankloppen bij Andy Vandenabeele. “Dat Louis Mergan keeperstrainer zou worden kon mij al bekoren want hij is een topper. Voor we gingen onderhandelen kwam ik nog een wedstrijd bekijken in het Pierre Cornelisstadion. Toen wist ik
het wel heel zeker. Dit wou ik nog meemaken als 30-jarige doelman. Ze mochten eigenlijk voorstellen wat ze wilden, al was het voor een appel en een ei. Deze kans zou ik maar 1 keer krijgen. Eendracht was
de enige ploeg waarvoor ik mijn aanvoerdersband en lopend contract in Bornem wou laten schieten.”

Speciale omstandigheden

De ervaren doelman trof bij zijn komst een club in rouw aan. “De degradatie naar Vierde
Klasse was de bodem voor de supporters. De moed zat iedereen in de schoenen. Maar er was maar 1 weg: zo snel mogelijk terug naar Derde. Hoewel ik dacht dat het voor mezelf wel meteen zou loslopen, had ik toch ook een
aanpassingsperiode nodig. Ik had nooit last van stress maar bij den Iendracht kwam dat beestje toch om de hoek loeren toen er voor de knikkers werd gespeeld. De mentale druk om te presteren voor de grote aanhang is niet te
onderschatten.”

Publiekslieveling

Maar met de steun van Louis Mergan en de supporters werd Andy een sterkhouder. “Aan Louis heb ik veel te danken en ik had inderdaad een nauwe band met de supporters. Er was van
mijn kant enorm veel respect voor hen. Ik heb er ook armoede gezien, mensen zonder werk en geld bij wie het voetbal op zondag hun houvast was. Ik ben zelfs bij mensen thuis geweest, ik zou mijn loon afgestaan hebben voor hen.
Tijdens de wedstrijden kreeg ik die steun dubbel en dik terug. Dat typeert die volksclub die Eendracht Aalst is. Na de wedstrijden maakten we tijd voor iedereen. Met Thomas Troch, Ewen Verheyden en Tim Aelbrecht sloten we
steevast de kantine.”

David en Goliath

Eendracht walste over de tegenstand heen. Twee wedstrijden staan voorop in de herinneringen. “De wedstrijd op Bornem was voor mij uiteraard speciaal. We hadden het er
moeilijk tegen de nummer vier en speelden met ons sterk collectief toch nog 2-2. Ik geloof dat de supporters daar ook door de omheining zakten. Daarnaast herinner ik mij de wedstrijd op Temse (1-4) nog. Het was fantastisch
om overal waar we gingen voor zoveel volk te spelen. Die kleinere voetbalvelden in Vierde Klasse werden werkelijk overspoeld door Eendracht-supporters.”

Kampioen

De titelmatch tegen Verbroedering Meldert
volgde Vandenabeele vanop krukken. “De club haalde na mijn blessure Bram Verbist die het fantastisch gedaan heeft. De viering beleefde ik met een apart gevoel. Op dat moment was ik al enkele maanden zwaar aan het revalideren. Je
leeft als het ware buiten de groep en bent niet meer zo intens betrokken. Het is logisch dat de trein verder moest razen. Ik ben Louis Mergan dankbaar dat hij mij in de periode opgevangen heeft. Het deed deugd dat de supporters
mijn naam nog eens scandeerden na de wedstrijd tegen Meldert.”

Keeperstrainer

Andy, die tegenwoordig in de vastgoedsector werkt, rolde na een sabbatperiode terug in het voetbal als keeperstrainer. “Met Prof Foot
geef ik nog steeds elke zomer trainingen op stage in de Ardennen. Ik werd ook keeperstrainer bij het toenmalige SK Lebbeke. Momenteel ben ik bij VW Hamme jeugdcoach van de U9 waar mijn zoon Noa het doel verdedigt, doe ik ook
scoutingswerk voor het eerste elftal en steek ik veel tijd in mijn Uefa B trainerscursus. Met dat diploma hoop ik zo hoog en zo vlug mogelijk ergens aan de slag te kunnen als keeperstrainer. Net zoals tijdens mijn actieve
carrière zoek ik graag mijn limieten op. Dan kan ik mij later niet beklagen dat ik het niet geprobeerd heb.”

SC Eendracht Aalst wenst Andy van harte te bedanken voor zijn aandeel in de titel van 2007 en wenst hem nog veel
geluk toe, zowel op professioneel, sportief als persoonlijk vlak.

Interview: Kenneth Demaret