Maurice De Schrijver, Aalstenaar tussen de sterren

Zondag keert Maurice De Schrijver terug naar het Pierre Cornelisstadion om er de aftrap te geven voor de wedstrijd tegen Izegem. Als jeugdproduct van Eendracht Aalst speelde hij van 1969 tot 1974 in het eerste
elftal. Later speelde hij tegen de grootste sterren. Het webteam had een aangenaam gesprek met de rasechte Aalstenaar.

De Palm

De jonge De Schrijver groeide op langs de rand van het stadspark in
Aalst. “Mijn ouders baatten Café De Palm uit vlakbij bij het park. Ik vertoefde dus vele uren in het café maar gelukkig was ik nog te jong om te helpen. In die tijd kwamen heel wat Eendracht-spelers naar het café. Ik denk dat
vooral mijn vier zussen hier iets mee te maken hadden”, grapt De Schrijver.

Opgemerkt door Gaston

In zijn vrije tijd kon je Maurice vooral in het park van Aalst vinden. “In het park ben ik beginnen
voetballen. Terwijl Eendracht Aalst zich in de zomer kwam voorbereiden op het nieuwe seizoen ging ik voetballen met mijn maten. Het was tijdens één van die zomers dat ik opgemerkt werd door Eendracht-icoon Gaston Van der Elst.
Ondanks dat mijn ouders een voetbalcarrière niet echt zagen zitten kon Gaston ze toch overtuigen.”

Debuut in streekderby

Zijn debuut in het eerste elftal kwam er in het seizoen 1969-1970. Onder
leiding van de toenmalige trainer Poliet Van den Bosch verscheen De Schrijver aan de aftrap. “Ik speelde al vrij snel bij de beloften aangezien ik de junior categorie mocht overslaan. Het duurde dan ook niet lang vooraleer ik
mocht debuteren in het A-elftal. Mijn debuut in derde klasse was in de derby tegen Hamme. In een volgepropt Pierre Cornelisstadion doorstond ik mijn vuurdoop met glans.”

Foutje op het
wedstrijdblad

De jonge middenvelder stond nog aan de zijde van onder andere Gaston Van der Elst, Antoine Van Poelvoorde en Fons Lockefeer. Desondanks er heel wat straffe namen in de ploeg speelden slaagde Eendracht
er niet in om te stijgen naar tweede klasse. “Twee jaar eerder werd op de laatste speeldag de titel veroverd tegen Cercle Brugge. Toch mocht Eendracht niet promoveren want Cercle diende klacht in bij de bond wegens een
foutje op het wedstrijdblad. Dit bracht alles en iedereen rond de club toch wat in een impasse en we slaagden er jaar na jaar maar niet in om opnieuw de titel te grijpen.”

Meniscusblessures

In het
seizoen 1970-71 rekende heel Eendracht op revelatie De Schrijver om mee het verschil te maken. Het noodlot besliste er echter anders over. “Tijdens de eerste competitiewedstrijd tegen Roeselare scheurde ik mijn meniscus. In die
tijd was een meniscusoperatie redelijk zwaar met een stevige revalidatie maar ik knokte mij er goed door.” Het seizoen daarop blesseerde de middenvelder zich opnieuw aan de meniscus en een nieuwe ingreep drong zich op. “Door
deze blessures ben ik bijna twee volledige seizoenen buiten strijd geweest. Men voorspelde mij een mooie carrière maar toen sloeg de twijfel toch wel even toe”, geeft De Schrijver toe.

Niet Cercle maar
Lokeren

Twijfel die echter snel van tafel geveegd werd want De Schrijver versierde een transfer naar toenmalig neo-eersteklasser Lokeren. “In het seizoen 1972-73 kwam ik terug op niveau en werd ik door heel wat
clubs opgemerkt. Cercle Brugge trok heel lang aan mijn mouw maar met het wedstrijdblad-incident nog vers in het geheugen lag deze transfer niet zo voor de hand. Het was uiteindelijk Lokeren dat aan het langste eind trok en op de
laatste nacht van de transferperiode kwam alles in kannen en kruiken.”

Maurice spoelt tijdens het gesprek toch nog even terug naar zijn laatste seizoen in Aalst. “In dat seizoen heb ik toch de mooiste
wedstrijden beleefd met als hoogtepunt de eerste derby’s tegen FC Denderleeuw. In de heenwedstrijd stonden we lange tijd 2-0 achter maar dankzij twee doelpunten van mezelf sleepten we toch nog een punt uit de brand. De
terugwedstrijd werd in een kolkend Pierre Cornelisstadion (8.000 toeschouwers) gewonnen met 2-0.”

Van middenvelder naar libero

Bij Lokeren schoof De Schrijver een rijtje achteruit. Hij werd
omgeschoold tot linksachter desondanks hij rechtsvoetig was. “Daar heb ik eigenlijk nooit hinder van ondervonden. Het speelde zelfs in mijn voordeel want ik kwam heel vaak naar binnen gesneden waardoor ik dan met mijn goede voet
een pas kon afleveren.” Nadien speelde Maurice ook nog enkele seizoenen als libero. “Zuivere laatste man vond ik nog de leukste positie om te spelen. Ik had altijd de touwtjes zelf in handen en had ook een uitstekend overzicht
op het spel.”

Cruyff en Neeskens

Op Daknam beleefde Maurice de hoogtepunten van zijn carrière. Onder leiding van trainer Urbain Haesaert werden ze in 1981 vice-kampioen en bereikten ze de
kwartfinales van de Uefa Cup. “Ik heb bij Lokeren alle Europese wedstrijden gespeeld. We namen het onder andere op tegen het Barcelona van Johan Cruyff en Johan Neeskens in een volgepakt Camp Nou, onvergetelijk!”

WK 1982

Daarnaast verzamelde hij ook 4 caps bij de nationale ploeg, en niet van de minste. Maurice mocht mee naar het WK 1982 in Spanje, waar de Rode Duivels wereldkampioen Argentinië versloegen. “Door de
schorsing van Walter Meeuws werd ik bij de groep gehaald. We speelden de openingswedstrijd van het WK tegen Argentinië waar ik zelfs aan de aftrap verscheen. We opteerden om Maradonna in zone te dekken en dit wierp zijn vruchten
af want we wonnen met 1-0 na een doelpunt van Erwin Vandenbergh! Dit was toch één van de mooiste momenten uit mijn carrière. Die openingsceremonie in Camp Nou, 95.000 toeschouwers en miljoenen daarbuiten, daar denk ik toch nog
vaak aan terug”, glundert De Schrijver, die ook nog de laatste WK-wedstrijd tegen Rusland speelde (ook al in Camp Nou).

Omver gemaaid

27 februari 1983 was ongetwijfeld de
zwartste dag uit zijn carrière. In de wedstrijd tegen RWDM werd De Schrijver omver gemaaid door Michel De Wolf met een gecompliceerde beenbreuk als gevolg. “Door deze breuk bleef ik liefst twee jaar aan de kant. Ik zat zelfs
tien(!) maanden in de gips. Dit zorgde er ook voor dat de rest van het lichaam en vooral de knieën verzwakten. Dankzij mijn eergevoel als sportman vocht ik terug maar ik haalde mijn niveau niet echt meer en besloot dan om
stilletjes aan de schoenen aan de haak te hangen. Eerst werd ik nog speler-trainer maar dit evolueerde al snel naar gewoon trainerschap.”

Tussen de sterren

Ondertussen speelde Maurice in Moskou nog
mee in de afscheidswedstrijd van de doelman van de eeuw, Lev Jasjin. “De driedaagse in Moskou was ook een hele belevenis. Dankzij Lubanski, mijn ploegmaat van bij Lokeren, mocht ik meespelen aan de zijde van Beckenbauer,
Pele, Eusebio etc. Onvergetelijk!”

Eendracht is mijn moederclub

In 2005 keerde De Schrijver als trainer terug naar derdeklasser Eendracht Aalst maar dat avontuur was slechts van korte duur.
“Sportief directeur Geert Van Roy en voorzitter Garré overtuigden me om mee in het verhaal te stappen. Een toenmalige sponsor beloofde twee spitsen uit eerste klasse maar deze kwamen er jammer genoeg niet. Onze ploeg was niet
sterk genoeg om mee te dingen naar de koppositie en in november mocht ik dan beschikken. Spijt van deze keuze heb ik nooit gehad maar ik heb misschien toch een beetje teveel mijn emoties laten beslissen toen ik mijn handtekening
zette. Eendracht was tenslotte mijn moederclub.”

Anno 2016

Den Iendracht volgt hij nog op de voet. De nieuwe weg die de club is ingeslagen kan hij alleen maar toejuichen. “Uiteraard mogen we nog niet
te vroeg victorie kraaien maar het clubbestuur is volgens mij goed bezig.” Ook de komst van Guy Valckenier ziet hij als een positieve injectie. “Ik ken Guy van bij mijn periode bij SK Terjoden-Welle. Hij mag als een echte
versterking gezien worden voor de club.”

Maurice De Schrijver had samen met zijn gezin lange tijd een sport- en kledingwinkel in Wetteren. Enkele jaren geleden besloot hij om te stoppen en ging hij met
pensioen. “Ik ben zeker en vast niet in een zwart gat gevallen. Met voetbal ben ik niet zo veel meer bezig als vroeger. Ik geniet van mijn gezin en ga af en toe eens golfen. Ook tuinieren vind ik een uitstekend tijdverdrijf”,
aldus nog De Schrijver.

De club wil Maurice uitdrukkelijk bedanken voor zijn prestaties in het Eendracht-shirt en de fierheid die hij ons later nog bezorgde, en wensen hem nog veel geluk toe!

tvd