Van den Eynde: "Voelden ons onoverwinnelijk in 1976"

Van den Eynde: "Voelden ons onoverwinnelijk in 1976" Van den Eynde: "Voelden ons onoverwinnelijk in 1976"

De wedstrijd van vandaag tegen KFC Duffel zal op gang getrapt worden door Eddy Van den Eynde (76), onze gewezen verdediger uit de jaren zestig en zeventig. De grootvader van Arne verdedigde 8
seizoenen lang onze kleuren en was betrokken bij 2 belangrijke momenten uit de clubgeschiedenis.

Van Berchem naar Aalst

Eddy werd geboren in Edegem en begon te voetballen bij Berchem Sport,
toentertijd een vaste waarde in onze vaderlandse Eerste Klasse. Hij doorliep er alle jeugdreeksen en schopte het midden jaren zestig tot in het fanionelftal van de geel-zwarten. “Op het einde van het seizoen 1965-66 degradeerden
we. De club had financiële problemen en de helft van de ploeg moest weg om geld in het laatje te brengen. Ik moest ook vertrekken en toenmalig Eendracht-voorzitter Etienne Mertens contacteerde mij op voorspraak van hun
trainer Louis Cautreels, ook een Antwerpenaar en destijds één van de grote figuren van Tubantia Borgerhout.”

Sterk team

Eendracht Aalst was 2 jaar eerder wegens een omkoopaffaire gedegradeerd naar Vierde Klasse,
was onmiddellijk kampioen geworden en wilde zo snel mogelijk de verloren plaats in Tweede Klasse weer innemen. “Om dit te bereiken werd een sterk team samengesteld met o.a. André De Nul, Gaston Van Der Elst, Mon Boone en Fons
Lockefeer. Ik vormde met Fons het centrale verdedigingsduo, al speelde ik ook regelmatig als verdedigende middenvelder. Het eerste seizoen werden we al direct vijfde.”

Afgenomen titel

Het seizoen daarop, 1967-68,
was Eendracht Aalst in een bloedstollende titelstrijd verwikkeld met Cercle Brugge. Het kon niet spannender zijn, want de laatste speeldag moest het rechtstreekse duel beslissen over het kampioenschap. “Ik zal die match op
Cercle Brugge nooit vergeten. We waren gewoon beter en wonnen met 0-1 na een goal van Etienne Collijns. Wat er nadien gebeurd is, tartte alle verbeelding. Uiteindelijk werd onze titel, die we verdiend hadden op het veld,
ons door de Bond afgenomen omwille van een stom regeltje dat op het wedstrijdblad verkeerd werd ingevuld. Belachelijk, als je ziet wat er tegenwoordig allemaal passeert zonder sancties. Die hele affaire heeft de club een
serieuze slag toegediend. De voorzitter stopte ermee en ik overdrijf niet als ik zeg dat de ontgoocheling over de gemiste promotie nog jarenlang nagewerkt heeft.”

Blijven plakken

In 1971 trekt het ambitieuze
Sporting Lokeren aan de mouw van Eddy. “Lokeren was net gestegen van Vierde naar Derde Klasse, was ongelooflijk ambitieus en er zat kapitaal. We zijn toen onmiddellijk kampioen gespeeld. Het jaar nadien draaiden we een zorgeloos
seizoen in Tweede. Ik maakte vervolgens een gelijkaardig verhaal mee met RAA La Louvière. Onmiddellijk promotie in Derde en een derde plaats in Tweede. Die jaren in La Louvière waren wel enorm zwaar. Ik ben tijdens
mijn voetbalcarrière altijd voltijds blijven werken als administratief bediende. Na mijn werk reed ik naar Brussel en daar kon ik carpoolen met enkele andere Vlamingen die er speelden. Vier keer per week om zes uur
trainen. Afhankelijk of we daarna wat bleven plakken was ik pas tussen elf en twaalf uur thuis. Uit mijn Eendracht-periode weet ik nog dat we met carnaval 2 volle dagen uitgingen.”

Eindelijk

Eddy
beleeft sportieve hoogdagen in Henegouwen maar de zware verplaatsingen beginnen op den duur toch door te wegen. “Toen ik in 1975 hoorde dat Gaston Van Der Elst trainer van den Iendracht zou worden, heb ik zelf contact met hem
opgenomen met de vraag of ik mocht terugkomen. En toen kwam het grote nieuws als een donderslag bij helder hemel: Paul Van Himst kwam naar Eendracht Aalst! We voelden ons toen eigenlijk allemaal onoverwinnelijk, al hebben we dat
seizoen wel nog serieus moeten knokken om kampioen te worden. Pol sukkelde met kwetsuren, maar leidde ons puur op klasse naar de titel. De twee andere grote figuren in dat team waren Arnolis en Verhulst, onze keeper.”

Scorende verdediger

Ook de ervaren Van den Eynde had zijn aandeel in de langverwachte promotie. Opmerkelijk is dat hij in zijn carrière als verdediger voor Eendracht liefst 27 doelpunten lukte. “Ik nam alle
strafschoppen, scoorde regelmatig op vrijschop en op hoekschop. Ondanks mijn vrij bescheiden 1m83 was ik immers enorm sterk in de kopduels.”

Weg uit het voetbal

Het seizoen 1977-78 eindigt Eendracht Aalst, met
Eddy als basisspeler, netjes in de middenmoot op een achtste plaats. “Ik had nog wel willen blijven maar ik was 35 en voelde dat het op was. Ik ben toen trainer geworden van Borsbeek Sport, een clubje in derde provinciale
vlakbij de deur, maar dat heeft niet lang geduurd. Ik was niet voor het trainersvak in de wieg gelegd. Ik had altijd in de 3 hoogste klassen gevoetbald en ik had het geduld niet, denk ik, om alles keer op keer uit te leggen en
voor te doen.”

Van vader op zoon

Eddy heeft zijn genetisch materiaal netjes doorgespeeld aan zijn zoon en kleinzoon, want ze zijn allebei ook voetballer geworden. “Mijn zoon speelde bij de reserven van Berchem en
in de eerste ploeg van Svelta Melsele (eerste provinciale Oost-Vlaanderen, nvdr). Mijn kleinzoon in het wit-zwarte shirt, Arne Van den Eynde, is net zoals ik een linkspoot, hij heeft een prima trap en evenveel techniek als
ik destijds. In de kopduels en in het meeverdedigen kan hij nog progressie boeken.”

Na liefst 41 jaar staat Eddy straks nog eens aan de middenstip van het Pierre Cornelisstadion. Nostalgische herinneringen borrelen bij
hem op. “Het is al vaak gezegd maar het is gewoon de waarheid: Eendracht Aalst heeft een fantastisch supportersheir. Geen enkele ploeg waar ik ooit voor of tegen gespeeld heb, kan er aan tippen. Deze club moet gewoon zo snel
mogelijk weer hogerop.”

Eendracht Aalst wenst Eddy alvast te bedanken voor zijn prestaties die hij leverde in het Eendracht-shirt en wenst hem nog veel geluk toe in zijn verdere leven.

fdh

ONZE PARTNERS

  • Plastiek Hofstade
  • X3
  • Thoen
  • Arijs Begrafenissen
Toegevoegd aan winkelmandje