Zakari Lambo: "Ambiance was de sterkte van Aalst"

In de laatste wedstrijd van 2016 krijgen we het bezoek van onze gewezen aanvaller André Zakari Lambo (40), die zowel bij Eendracht Aalst als bij KVK Westhoek een verleden heeft. De Nigerees speelde eind de jaren
negentig met onze club in eerste klasse. Het Eendracht-webteam had in de aanloop naar de wedstrijd een fijne babbel met de nog steeds goedlachse Lambo.

Creatief Afrika

Zakari Lambo werd geboren in Argoum
Doutchi. Op jonge leeftijd verhuisde hij al naar Niamey, de hoofdstad van Niger 300km verderop, waar hij begon te voetballen bij JS du Ténéré. Toen hij nauwelijks 13 was werd Zakari getransfereerd naar de voetbalschool van
Etoile Filante Ouagadougou, een topclub uit buurland Burkina Faso. Daar speelde hij op zijn vijftiende al in het eerste elftal. “Normaal gezien mocht dat niet,” lacht Lambo, “maar in Afrika is er met wat creativiteit aan alles
een mouw te passen. Een dokter schreef een medisch attest dat ik 16 was, en ik mocht debuteren. Het is daar dat ‘monsieur Fernand’ (voetbalmakelaar Fernand Goyvaerts, nvdr) mij ontdekte.”

Naar Polen

Via het netwerk van Goyvaerts trekt Lambo op 18-jarige leeftijd naar Europa, meer bepaald de Poolse eersteklasser Hutnik Krakau. “Het eerste jaar was het er moeilijk voor mij, ik moest alles achterlaten. In de Poolse
competitie was ik dan nog de enige Afrikaan en het was wel even wennen aan de andere cultuur, het andere klimaat. De taal was geen probleem omdat de club speciaal voor mij een tolk Frans-Pools had aangeworven! In twee
seizoenen wist ik dertienmaal te scoren en mochten we Europa in door onze derde stek in de competitie. Achteraf bekeken is dat toch wel het hoogtepunt in mijn carrière geweest. Al is het wel jammer dat ik van dat Europees
voetbal niet heb kunnen proeven, want ik versierde een transfer naar RCD Mallorca in de Spaanse competitie.”

Via de Balearen naar Aalst

Lambo leeft in een droom maar het loopt helemaal
verkeerd op de Balearen. Hij geraakt in de voorbereiding ernstig geblesseerd aan de dij. “De medische staf van Mallorca heeft er alles aan gedaan om mij goed te verzorgen en opnieuw speelklaar te krijgen, maar na enkele maanden
kreeg ik toch te horen dat ik mocht vertrekken. Zo kwam ik via mijn manager uiteindelijk in Aalst terecht.”

Urbain Haesaert

Eendracht was na het vertrek van Edwin Van Ankeren en een slechte
competitiestart op zoek naar offensieve versterking. (Kort nadien komt ook ‘Danish Dynamite’ Peter Lassen over, nvdr) De linksvoetige Lambo legt een test af met de beloften en laat met zijn snelheid en spelinzicht meteen
een uitstekende indruk na. “Ik tekende een contract tot het einde van het seizoen met een optie voor 5 extra jaren. Dat was nogal ongebruikelijk, dus moest ik er alles aan doen om in dat eerste half jaar de club van mijn
kunnen te overtuigen. Dat was niet evident want de club stond op dat moment in de kelder van het klassement. Jan Ceulemans was een goede trainer maar het was Urbain Haesaert die terug vertrouwen in de ploeg pompte, waardoor we
beter zijn gaan spelen en ons uiteindelijk nipt gered hebben na een indrukwekkend slot van de competitie.”

Eendracht-home

Bij zijn aankomst neemt Zakari zijn intrek in het Eendracht-home te
Erembodegem, waar de club een zevental jonge buitenlandse spelers huisvest. Hij hokt er samen met o.a. Ebiede, Diaz, Amuneke en Carlos Junior. ‘Mama’ Marianne zwaait er de plak: ze verdeelt de huishoudelijke taken en
verbiedt vrouwelijk bezoek in het home. Lambo moet nog altijd lachen als hij aan die periode terugdenkt. “Marianne verzorgde ons goed, ze kon lekker en gevarieerd koken. Meisjes waren niet toegelaten, maar ach, ik had mijn
‘copine’ in Afrika. We gingen met de bende vaak uit naar Brussel, naar een Afrikaans restaurant, of om eens te dansen, meer moet je je daar niet bij voorstellen. Na dat eerste seizoen is trouwens mijn vriendin overgekomen,
we zijn getrouwd en hebben dan onze intrek genomen in een appartementje in Brussel.”

Tussen bank en basis

Dat eerste seizoen presteert de 20-jarige Lambo met wisselend succes. Zijn
eerste invalbeurt komt er begin december in Moeskroen, op Anderlecht krijgt Lambo zijn eerste basisplaats. “Dat was mijn eerste topwedstrijd in België maar ik had in Polen ook wel al voor volle stadions gespeeld. We hadden
bovendien niets te verliezen, dus ik was vrij relaxed. We verloren met 3-0 maar die match zal wel altijd bekend blijven door het incident De Bilde-Porte. Alles bij elkaar genomen was dat eerste seizoen Aalst toch vrij
frustrerend voor mij. Ik vond dat ik goed speelde maar ik had het gevoel dat het duo Lauwers-Lassen een streepje voor had en moest renderen. Ik kreeg weinig kansen in de spits en moest zelfs nu en dan linksmidden
spelen.”

Supersub en lolbroek

Toch wordt de optie in Lambo’s contract gelicht en krijgt hij zijn contract van 5 jaar. “Ik voelde me toen toch wel enigszins bevrijd. Ook het feit dat mijn vriendin was
overgekomen bezorgde me mentale rust. En dat bleek ook uit mijn statistieken in het daaropvolgende seizoen 1997-98. Enkel Lassen en Meyssen scoorden meer dan de 7 doelpunten die ik vergaarde tijdens mijn invalbeurten.” De
kleine, sympathieke Lambo ontpopt zich in die periode ook tot de lolbroek van de ploeg. Na elk doelpunt maakt hij een dansje op het veld samen met zijn beste maatje Justice Sandjon. Ook naast het veld wordt er al eens een
grapje gemaakt: Lambo prijkt op de cover van ‘Den Eendrachter’ als Zwarte Piet, samen met manager Orlans als Sint-Maarten en de burgemeester uit Samson. “Die ambiance, dat was toen de sterkte van Aalst, hé. En dan het carnaval,
de uitzinnige supporters … ja, dat was een mooie periode!”

Op een zijspoor

In maart 1998 wordt Haesaert ontslagen, het begin van het einde voor Lambo. “We waren weer in degradatiegevaar beland
en de sfeer werd grimmiger. Coach Haesaert, waar ik een goeie band mee had, werd vervangen door Van Puyvelde. Op training had ik een akkefietje met keeperstrainer Munaron en ik kreeg een boete opgelegd. We konden ons alweer
redden en voor het daaropvolgende seizoen werd Hulshoff aangesteld als trainer. Die liet me al vrij snel weten dat hij me niet nodig had. Davy Cooreman en Gunter Thiebaut waren de nieuwe spitsen.” Lambo trekt
naar de Verenigde Arabische Emiraten voor een test maar door een enkelblessure gaat dat feestje niet door. Hij werkt na de jaarwisseling hard aan zijn terugkeer maar komt niet meer op het wedstrijdblad. Op het eind van
het seizoen laat het Eendracht-bestuur hem weten dat hij mag uitkijken naar een andere club voor een uitleenbeurt.

Via Duitsland naar lagere regionen 

Opnieuw via
manager Goyvaerts komt Lambo terecht bij VfR Mannheim, een voormalige Duitse landskampioen die naar de derde klasse was afgezakt. “Ik draaide er een behoorlijk seizoen maar na de uitleenbeurt stond ik alweer in Aalst. Wim De
Coninck was er trainer geworden maar ik paste ook niet in zijn plannen. Bovendien betwistte het bestuur plots de geldigheid van mijn 5-jarig contract. Ik vond dit van weinig respect getuigen. Er volgde een gans gedoe met
advocaten waar ik liever niet aan terugdenk. Vervolgens ging ik 2 jaar bij UR Namur spelen. Mijn oude club Hutnik Krakau kwam me daar terughalen maar ik voelde me in Polen zonder mijn vrouw en mijn kinderen niet in mijn sas, en
ik keerde al in november terug, meer bepaald naar RFC Tournai.”

Dan volgen nog Zwevegem Sport, VK Ieper en Wervik, waar Lambo zijn voetbalcarrière afsluit. “Ondanks mijn vele Vlaamse clubs ben ik er nooit in
geslaagd om Nederlands te leren,” verontschuldigt Lambo zich. “Ik had liever het voorbeeld van Kujovic gevolgd. Eendracht Aalst stuurde ons destijds op taalklas, Vladan sprak na een jaar vlot Nederlands maar ik was een slechte
leerling. Ik had beter wat meer opgelet,” lacht hij.

Geen voetbal meer

Na de actieve carrière geen voetbal meer voor Lambo sinds 2009. “Ik heb vier kinderen waarvan er 2
geboren zijn in Aalst. Echte Ajuinen dus! De oudste speelt bij de beloften van KSK Ronse. Ik probeer die goed te begeleiden maar daar stopt het dan ook voor mij wat voetbal betreft. Ik werk voor een Waalse sociale
huisvestingsmaatschappij, en verder keer ik nu en dan nog eens terug naar Niger om mijn ouders te bezoeken. Wat Eendracht Aalst betreft wil ik ondanks het bittere afscheid toch enkel de mooie
momenten onthouden, en dat waren er veel! Ik keer dan ook graag nog eens terug naar het Pierre Cornelisstadion. Ik ben blij dat er bij ‘den Iendracht’ nog aan mij gedacht wordt.”

We
bedanken André Zakari Lambo voor zijn inzet in het shirt van Eendracht Aalst, en we wensen hem nog veel geluk en succes toe in zijn verdere leven. Iendracht veroit!

fdh