Clubicoon Johan Dierickx geeft de aftrap

De topper tegen Seraing United zal op gang getrapt worden door oud-speler Johan Dierickx(62). De voormalige linkerflankspeler speelde liefst twaalf seizoenen in ons eerste elftal, van 1972 tot 1984 om precies te zijn. Tijdens een aangenaam gesprek voert Johan ons terug naar de jaren ’70 en ’80 uit onze clubgeschiedenis.

Van het Meetjesland naar de Denderstreek

Johan Dierickx werd geboren te Sleidinge op 3 oktober 1952. Wanneer hij veertien is, verhuist de familie eerst naar Vollezele en korte tijd nadien naar Aalst waar Johans vader voor Brouwerij De Gheest werkt. Nog voor de verhuis heeft Johan als klein jongetje reeds wedstrijden van den Iendracht gezien vanuit vaders nek wanneer het stadion tot de nok gevuld is. Aansluiten bij de jeugd van Eendracht Aalst is de logische volgende stap.

Debuut

Tijdens het seizoen 1972-73 mag Dierickx, op 20-jarige leeftijd, voor het eerst zijn opwachting maken in het eerste elftal van den Iendracht dat toen in derde klasse speelde. “Mijn debuut was op het veld van Bergen voor een publiek van 5.000 toeschouwers. Jean-Pierre Martens was tijdens de week gekwetst uitgevallen en ik mocht zijn plaats innemen. Ik heb echter zeer slechte herinneringen aan die match, want ik werd door de Braziliaanse aanvaller van Bergen van het kastje naar de muur gespeeld. Het was een regelrechte ramp! We verloren met 1-0  en ik ging diep in de put naar huis. Ik had er me al bij neergelegd dat ik geen grote voetbalcarrière zou tegemoet gaan. Maar trainer Chris De Smet bleef me vertrouwen schenken en de week nadien mocht ik tegen Roeselare opnieuw starten. Ik speelde één van de beste wedstrijden van mijn leven. We wonnen met 2-0 en ik was gelanceerd! Ik ben trainer De Smet daar nog altijd dankbaar voor. Hij noemde me trouwens altijd “Dierendonk”, om mij te onderscheiden van een andere Dierickx die toen in de kern zat, overigens geen familie van mij.”

Kampioen in derde 

Dierickx speelde in die periode met heel wat grote namen zoals Maurice De Schrijver. “We hadden elk seizoen een goede ploeg, maar toch was het wachten op de komst van Paul Van Himst om de titel in derde nationale te behalen.” Eendracht Aalst neemt tijdens het seizoen 1976-77 al snel autoritair de leiding om die niet meer af te staan. In de kranten verschenen ronkende titels als “Johan Dierickx, pronkstuk van Eendracht Aalst”. Samen met Van Himst was hij het koninginnestuk op het schaakbord van trainer Gaston Van Der Elst. “Ik beschouw die kampioenstitel in derde klasse nog altijd als één van de mooiste momenten uit mijn carrière. Ik werd dat seizoen overigens geen enkele keer vervangen, en speelde dus elke minuut!”

Nationaal shirt

In 1977 wordt Dierickx ook opgeroepen voor het nationale amateurelftal. ”In die tijd mochten profs immers niet deelnemen aan de kwalificatiewedstrijden voor de Olympische Spelen. Ik werd opgeroepen voor de wedstrijden tegen West-Duitsland. Daar bewaar ik toch ook mooie herinneringen aan, want ik speelde tegen verschillende spelers die later in de Bundesliga zijn doorgebroken!”

Atletisch loopvermogen

De volgende jaren kan Eendracht Aalst zich telkens vlot in tweede klasse handhaven. De rechtsvoetige Dierickx wordt steevast op de linkerflank geposteerd: “Mijn linkervoet was nochtans niet mijn sterkste wapen. Maar ik was erg snel en kwiek, en doordat ik nog aan atletiek had gedaan, had ik een uitmuntende conditie. Ik kon gevat naar binnen snijden, of ik kon de achterlijn halen, mijn tegenstrever met een korte crochet uitkappen, en met rechts een goede lange voorzet trappen.”

Jeugdzonde

Tijdens het eerste seizoen in tweede klasse (1977-78) heeft Dierickx een aanvaring met trainer Gaston Van Der Elst en het bestuur. “Ach, dat was een jeugdzonde van mij. Gaston was een trainer die enkel vitte op spelers waarvan hij overtuigd was dat ze beter konden. Toen hij mij nog maar eens aanpakte, heb ik op een gegeven moment mijn truitje kwaad weggegooid en geroepen dat hij maar zelf moest spelen als hij het toch allemaal beter wist. Ik werd daarop een paar wedstrijden disciplinair geschorst, maar een paar weken later stond ik opnieuw in de basiself. Geen slecht woord trouwens over Van Der Elst. Hij was samen met Chris De Smet, Jean-Pierre Borremans, Houwaart en Ivic één van de betere trainers die ik gehad heb. En ik heb er in die twaalf jaar Eendracht Aalst een hoop zien passeren!”

Wembley

Het jaar daarop gaat het iets minder met de ploeg en gaat er onder de supporters een pamflet rond waarbij alle spelers op de korrel genomen worden. Bij Johan Dierickx stond er “kapitein van Anniekens Wembleyploeg”. Johan relativeert: “Ach, na de wedstrijden gingen wij vaak iets eten in een zaaltje achter café Wembley in de Bredestraat dat uitgebaat werd door Annieken. Het bleef dan niet altijd bij iets eten, en we gingen ook wel eens iets drinken in het café, samen met familie en supporters. We dronken ons zelden of nooit lazarus, maar je weet hoe de supporters soms bepaalde zaken kunnen uitvergroten.”

Eindronde eindigt op een sisser

In 1981 beukt Eendracht Aalst voor de eerste keer de poort naar de eindronde open. “Wij hadden dat seizoen een fantastische ploeg, volgens mij de beste uit mijn periode bij Eendracht Aalst. Trappeniers, Desanghere, Van Roy, Manu Ferrera,… en Salvador natuurlijk, de beste speler waarmee ik ooit samenspeelde. Tongeren werd kampioen, maar wij waren minstens even goed als de Limburgers.” In die eindronde zal Aalst de beslissende wedstrijd tegen KV Mechelen verliezen. “Dat was een wedstrijd met een geurtje aan, er deden toen allerlei geruchten de ronde, maar ik wil daar liever niet dieper op ingaan. Die verloren eindronde vormt alleszins wel één van de absolute dieptepunten uit mijn Eendracht-periode.”

Galawedstrijd

Op 23 februari 1983 volgt er weer een hoogtepunt in de carrière van Johan Dierickx. Naar aanleiding van zijn 300ste officiële wedstrijd organiseert de club een midweekse galawedstrijd tegen het grote RSC Anderlecht. “Georges Heylens was toen trainer bij ons en Van Himst was coach bij Anderlecht. Die kenden elkaar natuurlijk van bij Anderlecht en de nationale ploeg. Alle grote namen van paars-wit tekenden present zoals onder meer Olsen, Coeck, Vercauteren en Lozano. Goh, dat was wel even slikken, natuurlijk, zo’n eerbetoon voor 7.000 toeschouwers. Het was een koude winteravond, maar het stadion stond in vuur en vlam!”

Afscheid in mineur

Op het einde van het seizoen 1983-84 gaat het niet goed met Eendracht Aalst. “Er zat iets scheef. Er waren een heleboel nieuwe spelers gekomen, de familiale sfeer was verdwenen en de resultaten vielen tegen. Er waren ook strubbelingen binnen het bestuur. Ik steunde publiekelijk voorzitter Daeleman en had dat misschien beter niet gedaan, want toen die vervangen werd door de nieuwe voorzitter Matthijs,  was mijn lot bezegeld. Ik kreeg te horen dat ik mocht vertrekken. Een afscheid in mineur! Ik kwam bij FC Brakel in tweede provinciale terecht. Later speelde ik nog voor TK Meldert, SK Aalst en Bavegem, waar ik mijn carrière als speler-trainer afsloot.”

Krantenwinkel

Na zijn Eendracht-periode opende Dierickx een krantenwinkel in de Aalsterse Kattestraat. Daar stond hij 27 jaar lang achter de toonbank. Sinds zijn zestigste verjaardag is hij gepensioneerd, maar hij blijft actief bezig: als vrijwilliger in het medisch vervoer en als gids in het Koning Boudewijnstadion. Verder is hij ook – weliswaar op bescheiden niveau – carnavalist: eerst bij de Matotten, later nog eens bij gelegenheidsgroepje “De Kakkelatjes” dat op het laatste carnaval de mogelijke verhuis van Eendracht Aalst naar Denderleeuw als thema uitkoos.

Extra-sportieve perikelen

Naar het voetbal gaat Dierickx nog maar zelden kijken. “Ik moet toegeven dat ik dit jaar nog niet naar den Iendracht geweest ben. Dus over het sportieve aspect kan ik geen commentaar leveren. Maar mijn broer Luc en zijn twee zonen zullen geen match missen, en van hen hoor ik wel eens het één en het ander. Het zijn de extra-sportieve perikelen die nu met de meeste aandacht gaan lopen. Het zou toch verschrikkelijk jammer zijn, vooral voor al die jeugdspelertjes, moest Eendracht Aalst verdwijnen. En in een stad als Aalst, de tweede grootste van Oost-Vlaanderen, moet het toch mogelijk zijn om een deftige eerste- of tweedeklasser te laten bestaan?”

Emotioneel moment

Komende zondag om 15u00 staat Johan opnieuw aan de middenstip van het Pierre Cornelisstadion. Met welke gevoelens zal hij aan de aftrap staan? “Het is exact 30 jaar geleden dat ik daar stond. De laatste keer was met een benefietwedstrijd in 1985 voor de slachtoffers van de Bende van Nijvel in de Aalsterse Delhaize. Ja, ik kijk er naar uit, het wordt vast een emotioneel moment voor mij.”

Eendracht Aalst wenst Johan Dierickx alvast te bedanken voor zijn jarenlange engagement voor de club en wenst hem nog veel geluk toe in zijn verdere leven.

Interview: Filip D’Hose 
Archief: Yves Janssens, Kenneth Demaret