Gewezen linksback Stefaan Smet geeft de aftrap

De voorlaatste thuiswedstrijd van dit seizoen tegen KFC Oosterzonen zal op gang getrapt worden door oud-speler Stefaan Smet(52). De Waaslander gaf gestalte aan onze linkerflank tussen 1992 en
1995 en maakte dus de opgang van onze club richting Eerste Klasse mee.

Via Bornem naar Eerste Klasse

Stefaan Smet werd geboren in Sint-Niklaas op 4 februari 1966. Hij groeide op in Waasmunster, waar hij
begon te voetballen bij de lokale provincialer Sparta Waasmunster. De vaardige linkspoot wordt er weggeplukt door SK Beveren, in het midden van de jaren ’80 een grootmacht in het vaderlandse voetbal. Bij de Waaslanders krijgt
“Smetje” het grootste deel van zijn jeugdopleiding.

Dan volgen passages bij Sint-Niklase SK en KSV Bornem, waar hij zijn debuut maakt in derde klasse. “Ik was naar Bornem gehaald om er bij de reserven te spelen maar ik
kreeg al snel mijn kans in de eerste ploeg, en ik ben er niet meer uitgegaan. Meer nog, ik werd één van de sterkhouders, en Rik Pauwels, trainer bij het net naar Eerste Klasse gepromoveerde Racing Mechelen, overtuigde me in 1988
om semi-prof te worden in het Oscar Vankesbeeckstadion.”

Mechelse derby

De linkerflankspeler begint met lage verwachtingen aan zijn avontuur op het hoogste niveau. “Uiteindelijk maakte ik toch 15 keer deel uit
van de wedstrijdkern. Mijn mooiste herinnering aan die periode is de derby tegen het grote KV Mechelen van Aad De Mos met Preud’homme, Clijsters, Versavel, Emmers, Wilmots, Den Boer,… Uitgerekend op mijn verjaardag mocht ik in
die wedstrijd tegen de grote rivaal starten. En neen, dat was geen cadeautje van de coach, maar simpelweg omdat ik op dat moment sterk bezig was.”

Laatbloeier

Het daaropvolgende seizoen 1989-1990 wil
Smet alweer een stap hogerop zetten en verhuist hij naar Beerschot, op dat ogenblik een vaste waarde in Eerste Klasse. Hij komt in een ploeg terecht met o.a. Tahamata, Goots, Jos Daerden en zijn latere
Eendracht-ploegmaat Erik Van Coillie. “Dat seizoen was een sportieve tegenvaller. Ik was met mijn 24 lentes eigenlijk een laatbloeier en ik denk dat ik toen in mijn jeugdige onbezonnenheid een aantal stappen in mijn ontwikkeling
overgeslagen heb. Ik haalde slechts een vijftal keer het wedstrijdblad en het werd me duidelijk dat ik een stapje terug moest zetten.” Dat stapje terug zal uiteindelijk KFC Eeklo worden, op dat moment een stabiele subtopper in
Tweede Klasse.

Vier longen

Bij de Meetjeslanders bloeit Smet helemaal open. “Ik nam er de volledige linkerflank voor mijn rekening, een dubbele flank zoals we dat toen noemden, een offensief ingestelde linksback.
Mijn ploegmaats waren ervan overuigd dat ik minstens 4 longen moest hebben. Lopen, werken, tackelen, uithouding, karakter, dat waren mijn troeven. Maar ik had ook een goede linkervoet en ondanks mijn relatief kleine gestalte een
behoorlijk kopspel.”

Interesse uit Aalst

Smet speelt zich tijdens het seizoen 1990-1991 in de wedstrijden tegen Eendracht Aalst in de gunst van trainer Fazekas. Aalst promoveert via de eindronde naar Eerste
Klasse, maar Smet verkiest om bij Eeklo te blijven. De interesse vanuit Aalsterse hoek blijft echter bestaan. Wanneer de Ajuinen onmiddellijk weer degraderen, moet er een volledig nieuwe ploeg gebouwd worden. “Het was manager
Patrick Orlans die contact met me opnam. Aalst bood me een aantrekkelijk contract aan van een jaar met optie en mijn transfer was op 10 minuten in kannen en kruiken. De onvoorstelbare twaalfde man was voor mij ook
een doorslaggevende factor. Die speciale ambiance had mijn vriend en oud-Eendrachter Stefaan De Maere mij reeds ter plaatse leren kennen.”

Trainerswissel

Eendracht stelde Jean-Pierre Van De Velde in
1992 aan als nieuwe trainer, maar die heeft het niet zo voor Smet. “Ik denk dat ik onder Van De Velde maar twee keer in de ploeg stond en voorts met de reserven speelde. Dat begon toch een beetje te wringen. Zijn ontslag in
oktober was dus eigenlijk een goede zaak voor mij.” En dan coup de théâtre: voetbalicoon Jan Ceulemans begint in Aalst aan zijn trainerscarrière. “De spelers parkeerden hun auto altijd op de parking voor het stadion. Maar
die avond stond heel die parking vol met pers- en televisiewagens. ‘Miljaar, wat is hier gebeurd?’, dacht ik bij aankomst. En toen hoorde ik dat Ceulemans onze nieuwe trainer was. De pers wist het dus nog voor de spelers.
Ik kon dat eigenlijk niet direct geloven, want Ceulemans, dat was toch een monument, hé!”

Sterke Jan

Het klikt onmiddellijk met de Caje. “Hij was eigenlijk de tegenpool van Van De Velde: bij Jempi moest je meer
dan een uur op voorhand aanwezig zijn voor theorie en tactiekbespreking, bij Jan was dat op een kwartiertje gedaan. De kracht van de Caje schuilde erin dat hij je op een zachte manier en zonder druk kon motiveren. Hij
kon de mogelijkheden van zijn spelers perfect inschatten. En hij had een schitterend verlengstuk op het veld: Peter Van Wambeke was de natuurlijke leider van de groep, en die kon – als het tactisch verkeerd liep –
onmiddellijk bijsturen. Ja, ik heb mooie herinneringen aan die periode. Zo was er eens een training waarin de aanvallers man-tegen-man moesten spelen tegen de verdedigers: Godwin Okpara werd tegen Gilles De Bilde gezet. Ik
zal dat nooit vergeten: dat was van een ander niveau op het scherp van de snee, jong!”

Een andere vedette dat seizoen was de betreurde Jules Bocandé, die de jaren ervoor grote sier had gemaakt in de Franse Ligue
1. “Dat was eigenlijk een eenvoudige, vriendelijke gast. Maar hij heeft dat seizoen maar een vijftal keer meegespeeld. Dat was zo’n sterspeler geweest: topschutter in Frankrijk, bij Paris Saint-Germain gespeeld,…
maar op z’n 34 was het blijkbaar op bij hem.”

Geweldige ploegmaat

“Smetje” zelf werd graag gezien in de Aalsterse spelersgroep, getuigt ex-captain Peter Van Wambeke. “Stefaan was de stille werker op het veld, hij
cijferde zich weg voor de ploeg. Een goede linkspoot. Als er moest gefeest worden stond hij op de eerste rij. Jammer van zijn motorongeluk, zoniet had hij met ons ook zijn minuten in Eerste Klasse gemaakt.” Ook voor Hans De
Schrijver een geweldige ploegmaat. “Ik herinner me vooral Stefaan’s lach. Hij was belangrijk voor de mentaliteit in de groep. Fysisch steeds top en hij had een zeer goede linker. Op een begenadigde dag kon hij de ene na de
andere voorzet in één tijd binnen het kader trappen.”

Eén van de supporters vat het als volgt samen: “Een stevig bazeke op het veld, die achteraf graag een pintje dronk met de supporters.”

Twee keer eindronde

Ondanks de slechte seizoenstart dwingt den Iendracht met Smet als vaste linksback onder Ceulemans nog deelname aan de eindronde af. Het is echter KV Oostende dat in een uitverkocht Pierre Cornelisstadion de promotie
pakt. “Dat was natuurlijk een fameuze ontgoocheling maar we lieten het niet aan ons hart komen, en het seizoen erop speelden we de pannen van het dak. Ik speelde op links in functie van Harald Meyssen, die voor de voorzetten
richting De Bilde en Krncevic moest zorgen.”

Aalst mag opnieuw naar de eindronde maar zonder Stefaan Smet. “Ik was vlak voor de start gevallen met mijn moto en de kruisbanden van mijn linkerknie waren gescheurd.
Ik heb dus die hele eindronde nagelbijtend op de tribune moeten doorbrengen. Toen we dan tegen Lokeren de promotie forceerden had ik toch wel gemengde gevoelens: dolblij maar ook met een wrang gevoel. Eén van de meest emotionele
momenten uit mijn carrière was toen Edi Krncevic in het feestgedruis naar mij is gekomen, mij stevig heeft vastgepakt en toegefluisterd heeft dat ik een groot aandeel had in de promotie.”

Sukkelstraatje

Ondanks
de zware blessure wordt het contract van Smet verlengd. “Ik werd op aandringen van de clubarts in Aalst geopereerd aan mijn knie maar eigenlijk was dat niet goed gelukt. Het is te zeggen: ze hadden een stukje draad in mijn
knie vergeten te verwijderen en daar was een ontsteking op gekomen. Ik ben toen nog bij dokter Martens gegaan voor een tweede ingreep, maar toen stelden ze ook artrose aan het kniegewricht vast. Ik bleef meetrainen, maar door de
aanhoudende last ben ik dat eerste seizoen in Eerste Klasse nooit meer bij de kern geraakt.”

Stap terug

Smet is 30 en voelt dat hij het hoge niveau van Eerste Klasse niet meer aankan. Het wordt ook
steeds moeilijker om het voetbal als deeltijdse prof met zijn andere job, waarvoor hij om 5 uur uit de veren moet, te combineren (Stefaan werkt al jaren als chauffeur bij Smet Containerdienst, een bedrijf dat eigendom
is van zijn oom, nvdr). Hij besluit om iets lager te gaan spelen. “Leo Van Der Elst stopte als speler en werd trainer bij derdeklasser Heirnis Gent. Leo en ikzelf konden het altijd goed met elkaar vinden. We waren ook zo’n
beetje de sfeermakers en lolbroeken binnen de groep. Ik moest dus niet lang twijfelen toen hij me voorstelde om hem te volgen naar de Gentse Ratten.” Dan volgen er nog seizoenen bij Zele, opnieuw Eeklo (dat naar derde
klasse getuimeld was), SV Temse in eerste provinciale en VK Hamme-Zogge in tweede provinciale. Daar hangt Stefaan Smet op z’n 35 de schoenen aan de haak.

Helemaal uit het voetbal gestapt is Stefaan niet. “Ik speel nog
steeds op zondagvoormiddag met de vrienden bij Bondgalm-Bos in het Walivo. De snelheid van vroeger is er wel niet meer, want er zijn een paar kilootjes bijgekomen,” grinnikt hij. “En ik volg mijn 18-jarige zoon die bij de
beloften van Vigor Wuitens Hamme speelt. Die heeft meer voetbaltechnische kwaliteiten dan mezelf destijds, maar aan de andere kant moet hij wat meer karakter en doorzettingsvermogen aankweken.”

Uitkijken naar zondag

Stefaan is Eendracht Aalst blijven volgen. “Ik speelde dolgraag in Aalst: een warme, familiale club met een schitterend supportersheir. Na mijn actieve carrière kwam ik regelmatig nog eens kijken maar dat is in de loop der
jaren wel verminderd. Het zal me wel wat doen om opnieuw aan die middenstip te staan, want ondanks het afscheid in mineur beleefde ik in Aalst toch drie fantastische voetbaljaren!”

Eendracht Aalst wil Stefaan Smet
bedanken voor de prestaties die hij leverde voor de club, en wenst hem nog veel geluk toe in zijn verdere leven. Iendracht veroit!

fdh